Jy mis uit

Karoo-mense laat my dans. As jy nog nooit ‘n Karoo-inwoner se omgee beleef het nie, dan mis jy uit. Big time!

Gister was ‘n stupid dag. Ons 2 honde het ‘n gat in die heining ontdek en pad gevat. Vir vyf ure het ons hierdie klein Karoo-dorpie deurgery. Straat op en straat af. Op die veldpaaie uit.  “Zim! Lya!” Dit was koud. Baie koud, maar ek hou die vensters oop en roep.

As ek honde hoor blaf in die dorp, spring ek in die voertuig… dalk is dit ons honde wat by ander honde kuier

Soms was ek in die huis, en soek hulp op die whatsapp groepe. Mense op my groep het op ander groepe gepost. Ek het op die Middelburg faceboek groepe gepost.

Whatsapp’s kom in:

• Tannie B is by die 80 jaar. “Sy ry in haar karretjie rond en help soek.”
• “Ek is in my 4×4 en het my verkyker. Ek ry om die koppies. Ek soek.”
• “Ons sal hulle kry. Dirk bied beloning aan vir elke mens wat hy teëkom. Hou moed.”

Almal bid. Almal vra en bemoedig, want almal ken ons Anthoon-kind wat gedurig te sien is met ons of ander mense se honde. Dis sy besigheid om ander honde te stap, onthou. Soos my man sê: “Anthoon, sonder sy honde, is net halwe mens.”

Ek druk ‘n beloning-bladsy uit. Die 2 manne gaan sit dit op in die dorp. Sal een jafel vir Anthoon sê: “Nee, man, daai honde is al lankal geslag.”

Anthoon staan met groot oë langs my, elke keer wat hy in die huis kom. “Ek gaan nie vanaand kan slaap nie, Ma.” Ek het ‘n naar kol op my maag. Hoe moet mense voel as hul kinders ontvoer is?

Waar is ons honde? Wie het hulle opgelaai? Is hulle vasgebind met drade om hul nekke. Of dalk rerig geslag? Ons het liefie-honde. Hulle sal na enige iemand toe gaan.

Dit raak laat. Nou moet die manne posters gaan opsit by die shebeens ook.

Vyf uur stop ‘n bakkie. Deur die venster sien ek twee bekende hondegesiggies. Stouter klein duiwels het die veld in gevaar, en by iemand se perdestalle buite die dorp uitgekom. Die verligting was groot. Baie groot.

‘n Paar boodskappies

Vanoggend by die kerk sê een vriendin: “Dit was ‘n eerste. Ek het vir die predikant se honde gebid.”

Verstaan jy waarom ek dans oor Karoo-mense. Dit is omgee-mense.

‘n Ouer foto van Anthoon by Zim en Lya.

Minimale Mollige Mei

Hierdie Donderdag het onder my uitgegly.

Meeste skrywers se grootste doodsteek is bemarking, en dit het my vandag voldag vasgehou op my stoel. Dit is NIE my sterkste punt in die lewe nie… maar dit moet gedoen word. As ons Antoon-kind kla oor iets wat hy nie wil doen nie want dis nie lekker nie, is my antwoord: “Daar is sekere goed wat ek moet doen, of ek daarvan hou of nie. Byvoorbeeld: Bemarking.” Daarom is blogging lekker. Baie lekker. Ek skryf my hart uit. Geen fieterjasies nodig nie.

Ek bied die volgende aan op al my sosiale media platforms, en gaan dit hier ook neersit – WANT loadshedding begin oor 15 minute en ek wil graag iets post. Want more… more moet ek redigeer… my volgende boek.

Hier is dit dan nou:

GRATIS BOEK TOT EINDE MEI: Elke nuwe intekenaar op my maandelikse nuusbrief kan ‘n gratis kopie van FILTERVLINDER ontvang. Laat jou eposadres onder in Comments. Kontakbesonderhede ook op http://www.elsabewelman.co.za

Ek’s nie lus vir dans nie

My boude is lam. My gees is moeg. My pa is 96, Ma is 89. Fragile… die engelse woord dra meer betekenis as kwesbaar.

Vrydag is hy swak. Val op die grond. Kom nie uit die stoel. Raak flou, hulle sukkel om hom by te kry. Ambulans laai hom in, en al wat Pa wil weet is of Ma en sus hom by die hospitaal sal kry. Hy wil nie alleen wees nie. Pa kan nie meer mooi hoor nie. Hy kan nie Engels praat of mooi verstaan nie. Wie gaan hom help?

Pa in die ambulans

Die naaste Ongevalle toets: Hy het Covid. W_A_T en H_O_E? Hulle bly in ‘n aftreeoord, maar kuier nooit rond nie. Gaan ook nie winkels toe nie. Al wie by hulle was is 4 van die 8 kinders, en nie een het Covid nie. Dalk die skoonmaakspan wat vir 2 ure inkom op ‘n Maandag, maar dan skoert Pa altyd stoep toe.

Little Company of Mary het plek vir ‘n Covid pasiënt. 12:00 by Ongevalle. Doktertjie gee 14:00 eers aandag. Covid het sy hartspier aangetas en sy bloed verdik. Die suurstofvlakke spring op en af. Eers teen 22:00 word hy in ‘n kamer ingestoot – nadat my swaer in diep gesprek met die matrone was. En toe is Pa alleen. Gaan hulle mooi na hom kyk, as die diens tot nou toe so stadig was?

Ek slaap nie veel nie. Pa is alleen. Covid pasiënte kry gewoonlik nie besoekers nie.

Ek weet hy kan nie vir ewig bly leef nie, “maar asb Here, moenie dat hy gaan terwyl hy alleen is nie.” Versorg hom, pleit ek. Moenie dat hy alleen voel nie. Ek moet die God waarin ek glo, GLO en VERTROU.

Vandag kon ek met hom praat; my swaer het ‘n ou foontjie by hom gelos. Hulle kon by Pa inloer… met blou pakkies en maskers gepantser.

Oupa is ‘n superman; hy vertel vir die engelse sustertjie hoe hy geboer het, hoe oud hy is, en dat hy Juliemaand (wanneer hy 97 word) weer die see gaan sien. Alles in Afrikaans. Sy lag oor die foon. “Ek verstaan bietjie Afrikaans,” sê sy.

‘n Goeie uithuil het gehelp. Dalk sal ek nou tog kan dans.

Onder Arm

Die dorp waar ek bly, is klein. Middelburg in die Oos-Kaap. Hier is winkels, maar min. Min verskeidenheid, maar ons koop wat ons hier kan kry. As ek nie die plaaslike winkels ondersteun nie, kan hulle ook toemaak. Dan het ons nog minder verskeidenheid.

Wanneer een van ons na ‘n groter dorp gaan, is dit met ‘n lys inkopies.

Anthonie, my man, whatsapp vanaf Graaff-Reinette: Foto van jou onder arm.

Om wat mee te maak? Ek reageer: Huh?

Clicks kope. 

Die lig gaan halfpad aan, maar die frons bly. Wat wil hy by Clicks koop vir my onderarm? Lang handskoene? Hy is oulik – dink altyd aan my. Hy weet ek kry gou koud en die winter is op hande.

Ek roep ons boeta-kind. “Neem tog net af, ek kan nie my foon vashou en afneem met een hand nie. Ek weet nie wat Pa nou weer wil koop nie. Ek weet ook nie of hy ‘n foto van my kieliebakkies (oksel) wil hê nie?

“Ek neem nie daar af nie, Ma, netnou neem ek jou boobs af.”

Ons twee lag lekker. Ek stuur die foto.

‘n Beter verduideliking het eers 25 minute later gekom. Ek kan dink hoe hy sy kop geskud het vir sy vaak vrou.

My enigste verweer is dat ek besig was om te skilder… my kop was nie by roll on nie.

My kwikmeter moet toe sak

Ek het hierdie nota op my notabord, en staar soms daarna om die waarhede vas te lê in my kop.

Die eerste 2: Ek ken mense wat daaraan ly, maar dis ‘n goeie plan om seker te maak ek pootjie nie oor die waarhede nie.

Ek wil gesels oor die derde punt: Not to be Grateful.

Ons ACVV (Maatskaplike dienste kantoor) verkoop boekies met etekaartjies wat mens vir bedelaars kan gee. Geld gee ons nooit, hier is te veel gom-goed in die strate te koop.

Die dankbare bedelaars kan nie gou genoeg wegkom nie, want aan die ander kant van die kaartjie is ‘n bord warm kos. Vleis, reis, groente. ‘n Ordentlike bord wat te veel vir my sal wees om te absorbeer. En ek is ‘n girl wat lekker kan eet.

Die arrogante bedelaar wat ‘n tweede kaartjie vra, slaan my stom. Een bord kos is te min vir sy honger, reken hy. Nou kyk, dan… dan raak ek ongeskik. Ondankbaarheid is my no! no! in die lewe. Net daar sê ek: “O, jy is nie tevrede met wat ek jou skenk nie. Gee dit maar terug.”

Ek soek ‘n behoorlike definisie van ondankbaarheid in die woordeboek, maar dit werk nie. Ek wil dit sommer omskryf as onbeskof of gooi ‘n goed bedoelde gawe terug in iemand se gesig.

Maar nou ja, daar skop my brein in en my sagmoedigheid kry die oorhand oor my eens hoë kwikmeter. Staan ek in sy desperate skoene? Dalk het hy ‘n week laas geëet. Dalk wil hy vir iemand anders ‘n kaartjie skenk. Dalk…  Meneer die bedelaar moet ook maar sy dans ken in ‘n ongenaakbare harde en koue wêreld.

So, liewe Elsabé, wees jy maar net dankbaar vir dit wat jy het.